AXΙΛΛΕΑΣ ΚΟΥΜΠΟΣ
 ΠΡΩΤΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΟΥΜΠΟΣ Ε. ΑΧΠρώτος πεθαίνει ο Θεός. Άραγε ποιος πεθαίνει τελευταίος; Τι πρέπει να πληρώσουμε για να κερδίσουμε την ελευθερία μας; |  ΣΑΡΛΒΙΛ«Όταν είχα τα δύο μου πόδια δεν έκανα ούτε βήμα και τώρα θέλω να ανέβω σε κορφές και να περπατήσω σε λιβάδια. Αν μου έκοβαν τα χέρια θα έγραφα υπέροχα ποιήματα. Αν ήμουν τυφλός θα ζωγράφιζα χρώματα» |  Η τυχαία γνωριμία του νεαρού Ιζιντόρ«Μικρέ και αμούστακε Ιζιντόρ, μην ακούς τον κύριο Μπλεζ να αποδεκνύει με μαθηματική εξίσωση την ανάγκη μας να πιστέψουμε στο στοίχημα για την ύπαρξη ενός καλού Θεού, «αν υπάρχει, κερδίζουμε τα πάντα, αν χάσουμε, δεν χάσαμε τίποτα». |
|---|
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΒΙΒΛΙΑ
Βιβλία
ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ - HOFFER ERIC
Μτφ.: ΚΟΥΜΠΟΣ Ε. ΑΧΙΛΛΕΑΣ
"Η θρησκεία δεν είναι υπόθεση ενός Θεού, μιας εκκλησίας, ενός ιερού σκοπού, κ.λπ. Αυτά είναι μόνο τα αξεσουάρ. Η πηγή του θρησκευτικού συναισθήματος είναι μέσα στον εαυτό μας ή, ακόμα καλύτερα, στην απόρριψή του. Η αφοσίωση στη θρησκεία και η απόρριψη του εαυτού είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μόνο ο άνθρωπος, από όλα τα ζώα, διακρίνεται για την θρησκευτικότητά του, γιατί, όπως ο Μονταίν επισημαίνει, "το μίσος και η περιφρόνηση του ίδιου μας του εαυτού είναι μια ψυχική ασθένεια αποκλειστικά ανθρώπινη και δεν συναντάται σε κανένα άλλο πλάσμα".
ΠΡΩΤΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ
"Είναι πανάρχαια συνήθεια να καίμε τα ξερόχορτα για να ξαναγεννηθεί η φύση το Φθινόπωρο. Ορισμένοι πάλι, περιμένουν να πεθάνει ο πατέρας τους για να πάρουν αποφάσεις. Μα, η κατάκτηση της ελευθερίας απαιτεί ένα τίμημα. Η θυσία της ζωής μας μπορεί να είναι το τίμημα για μια τέτοια ανώτερη ιδέα. Άλλες φορές, ο φόνος αυτού που μας εμποδίζει να γίνουμε ελεύθεροι. Τις περισσότερες όμως, πρέπει να πεθάνει το παλιό. Και το παλιό καταρρέει με δύο τρόπους: με την βία του δυνατού νέου ή από μόνο του γιατί, το παλιό είναι ήδη ετοιμόρροπο. Πρώτος πεθαίνει ο Θεός. Άραγε ποιος πεθαίνει τελευταίος; Τι πρέπει να πληρώσουμε για να κερδίσουμε την ελευθερία μας;"
Η τυχαία γνωριμία του νεαρού Ιζιντόρ με τον κύριο Μπλεζ
"«…….αμεσότητα, σχεδόν ωμότητα, που παραπέμπει στην αυτόματη γραφή που πηγάζει απευθείας από το θυμικό και την καρδιά, σαν να αναπνέει δίπλα σου. Δεν υπάρχει στυλιζάρισμα και επεξεργασία αλλά μια φωνή προφήτη που γράφει αυτά που του υπαγορεύει ο Θεός του, όποιος κι αν είναι αυτός, και σε αυτήν ακριβώς την ιδιότητα οφείλει τη γοητεία και την έλξη που ασκεί το κείμενο, παροτρύνοντας να συνεχίσεις. Είναι σαν να έχεις δίπλα σου έναν φίλο που σου διηγείται την ιστορία του χωρίς να επιδιώκει να σε κερδίσει ή να σε χάσει, απλά να την πει. Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο θες να κάτσεις δίπλα του και να ακούσεις.
"
ΕΙΚΟΣΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
"Ξαναδιαβάζοντας «Την Δημοκρατία στην Αμερική» του 1835, αυτό το θεμελιώδες έργο του Αλέξη Ντε Τοκβίλ, βρήκα βαθιά χωμένη στις σελίδες του βιβλίου του μια αληθινή -κυρίως θλιβερή- περιγραφή της ελληνικής κατάστασης. Σε ένα κείμενο φανερά ξεκομμένο από τις πρώτες προσπάθειες των Ελλήνων να οργανωθούν σε κράτος και χωρίς ο Τοκβίλ να έχει υπόψη του ή τουλάχιστον να αναφέρει λεπτομέρειες της ευρωπαϊκής ιστορίας, μας περιγράφει προφητικά σε όλο μας το νεοελληνικό μεγαλείο! .."
Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΜΠΟΣ
«ΜΕΓΑΣ» γίνεται ο Έλληνας όταν το θελήσει, όταν το αποφασίσει. «Κάμπος» είναι η εύφορη και ζωογόνος φαντασία του, η δημιουργικότητά του, τα όνειρά του. Εκεί ανθίζει η συνεννόηση, η αγαθότητα, ο σεβασμός. Αυτή η σιωπηλή ένωση του Έλληνα και της ψυχής του φανερώθηκε στα τραγούδια μας. Ο ΜΕΓΑΣ κάμπος» είναι η ζωή μιας ιδέας. Μιας ιδέας που ξαναβρίσκει τον χαμένο ελληνικό χρόνο μέσα από τους δρόμους που ανοίγουν οι λέξεις και η μουσική μας. Ένας ελληνικός χρόνος που μπαίνει πάλι στη ζωή μας, ξεκινώντας από τις μυθικές ή αληθινές ιστορίες της κλασικής αρχαιότητας, περνάει από βυζαντινά μονοπάτια, ακολουθεί με ευλάβεια την παράδοση με τους τσάμικους, σμυρναίικους και νησιώτικους ρυθμούς, πλησιάζει το σήμερα με τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά τραγούδια, φτάνοντας στα σύγχρονα έντεχνα. Ο ελληνικός «κάμπος» μεγαλώνει όσο τα τραγούδια διηγούνται μια ιστορία ή ένα συναίσθημα, έως ότου η Μεσόγειος ανοίξει τα σύνορα της.
ΣΑΡΛΒΙΛ
«Ο πρωταγωνιστής «Βερλαίν» θέλει να τρέξει αλλά δεν μπορεί. «Όταν είχα τα δύο μου πόδια δεν έκανα ούτε βήμα και τώρα θέλω να ανέβω σε κορφές και να περπατήσω σε λιβάδια. Αν μου έκοβαν τα χέρια θα έγραφα υπέροχα ποιήματα. Αν ήμουν τυφλός θα ζωγράφιζα χρώματα» μας λέει. Ο σωματικός, ο ψυχικός, ο πνευματικός πόνος, μήπως δεν είναι μόνο μια δυσάρεστη (προσωρινή ή μόνιμη) κατάσταση αλλά μια νέα κίνηση για την κατάκτηση της ζωής;